Vroeg op, we hebben voor het eerst deze vakantie een afspraak op een vaste tijd. Ik doe wel eerst een rondje met Lena, want zij moet vandaag weer thuis blijven. Er ligt veel verse sneeuw en er vallen nog wat verspreide vlokjes.

Net iets later weg dan we willen, het aantrekken van alle warme kleding kost wat meer tijd dan ingeschat. 40 minuten voor 27 km rijden blijkt net iets te krap in de huidige omstandigheden, maar gelukkig zijn we niet de laatsten die aankomen bij "Haukeli Husky". Hier organiseren ze tochten met een hondenslee, iets dat ik altijd al wel eens wilde doen. Dure grap, ongeveer €145 pp, maar daarvoor krijgen we warme jassen en schoenen te leen, zijn we ruim 3 uur op pad en krijgen we onderweg koffie en soep.

Er zijn in totaal 5 sledes op onze tocht, elk met 6 honden (3 duo's). Wij vieren hebben 2 sledes, er zijn nog twee Duitse stellen en op de voorste slee zit een gids. Er gaat ook een gids op een sneeuwscooter mee, hij maakt het pad dat de honden volgen. We horen later dat de honden in principe getraind kunnen worden om te luisteren naar links en rechts, maar dat het voor hun honden voldoende is dat ze een gebaand pad kunnen volgen.

De honden zijn Alaska husky's. Kende ik niet, even opgezocht: het is een type hond dat speciaal wordt gefokt voor sledes trekken. Er zitten allemaal verschillende rassen in (oa Siberische husky, Duitse herder) en het uiterlijk is vrij gevarieerd, maar wel allemaal ongeveer even groot en hoog op de poten. Hun kracht en uithoudingsvermogen is erg indrukwekkend!

Bij elke slee zit 1 persoon in de slee, op een goed isolerende rendiervacht in een zak die je kunt dichtritsen. Warm zat, zeker met de donsjas die we hebben gekregen. De andere persoon staat achterop op de houten uiteinden van de glijders en heeft als taak om de snelheid te reguleren. Remmen doe je door op een rubberen mat te gaan staan die tussen de glijders hangt of, als je echt hard moet remmen, op een metalen balk te trappen waarmee je uitsteeksels in de sneeuw drukt. Er verzamelt zich de hele tijd veel sneeuw tussen je voeten, dus de warme waterdichte laarzen die we hebben gekregen, zijn geen overbodige luxe. Bergop is het in de losse sneeuw vaak te zwaar voor de honden en moet je wat meehelpen door te steppen met 1 voet en soms door echt te duwen en dus van de slee af te stappen. Dat blijkt best zwaar in de diepe sneeuw en ook een risico, als de honden dan ineens weer harder kunnen, schiet de slee ervandoor en hang je aan de handgrepen of, vervelender, gaat de slee er zonder je vandoor... Oeps. Is me 1x overkomen... Gelukkig kon Henk die voor me reed mijn honden opvangen. Liep goed af.

Een ander risico is wanneer de honden een binnenbocht nemen en de slee half buiten het vrij diepe spoor komt en behoorlijk schuin kan gaan. Meestal kun je hem wel rechtop houden door allebei de goede kant op te hangen, maar dat lukt niet altijd... Eerste die omviel was een slee van een Duits stel. Duurde toen even voor we verder konden, ze waren een mobieltje kwijtgeraakt in de diepe sneeuw. Oeps. Is weer gevonden door hem te bellen ;-) Tweede slee die omviel was die van Bastiaan (achterop) en mij (in de zak). Viel mee gelukkig: rechtop zetten, één op de rem gaan staan, de ander er weer in klimmen en verder.

Haha, het lijkt zo makkelijk, beetje staan op en zitten in een slee, maar het is dus hard werken en best spannend. Maar vooral ook erg indrukwekkend om de honden aan het werk te zien en door een uitgestrekte lege witte wereld te trekken.

Halverwege stoppen we bij een Mongoolse yurt (tent) waar blijkt dat er thermosflessen koffie en heet water zijn meegenomen en ook een pan met groente en worst waar ze soep van maken. Heerlijk!

Rond half 2 zijn we terug bij de gebouwen. Daar gaat er door miscommunicatie nog wat mis waardoor zowel Henk als ik in een slee zitten met zes honden ervoor, maar zonder remmer... Gelukkig volgen de honden braaf een vast spoor en hebben de gidsen het vast vaker meegemaakt, ze hebben de honden snel te pakken ;-)

Al met al een indrukwekkende en enerverende ochtend!

Weer thuis laat ik Lena uit, laatste lange wandeling over de loipe. We zijn van plan om in Rauland te gaan eten, maar de twee restaurants die er zijn, blijken beide dicht. Dan maar wat halen bij de Spar en in combinatie met wat restanten die we nog hebben, eten we thuis ook prima (nacho's, pizza's, worstjes, salade). Daarna vast wat inpakken, we stoppen al zoveel mogelijk in de skibox. Oa de schaatsen die we helaas niet hebben gebruikt. Dan weer lekker film kijken, dit keer zonder ondertussen dit dagverhaal te schrijven, dat doe ik vrijdag en zaterdag wel, nu even genieten van de laatste avond. Morgen vroeg op, inpakken en terug naar Kristiansand.