Terugreis

Vrijdagochtend echt vroeg op, 7 uur. We hebben gisteravond al eea ingepakt (in de skibox) en hebben nu ruim een uur de tijd voor de rest. Simon laat Lena uit en verwijdert de ergste sneeuw van de helling in het weggetje, Bastiaan maakt de auto weer sneeuwvrij, Henk verzamelt alle spullen binnen en Karen doet alles in de auto. We krijgen van de eigenaresse te horen hoeveel we nog moeten betalen voor het hout, de elektriciteit en eindschoonmaak (in totaal nog €150). En dan vertrekken we, helaas; zou graag nog een tijdje willen blijven...

Het sneeuwruimen van Simon heeft effect gehad, de auto komt zonder sneeuwkettingen de helling op. Maar we zijn benieuwd hoe het de rest van de route zal gaan, het sneeuwt behoorlijk! Uiteindelijk lukt het nét, het is alleen echt spannend bij een aantal haarspeldbochten waar nog niet was geveegd, maar daar glibberen we met net genoeg vaart door de buitenbochten ;-) (de locatie bij dit verhaal is bij die haarspeldbochten). De staat van de wegen is wisselend, soms al goed schoongemaakt, maar vaak nog niet. Het voelt grotendeels als een barre tocht. Gelukkig hebben we er 5 uur voor uitgetrokken, die hebben we ook nodig voor de 250 km. We zijn iets voor 14 uur in Kristiansand; zouden om 14u bij de boot moeten zijn, maar we wagen de gok en gaan nog even naar de vishandel waar we op de heenweg ook zijn geweest. Dan kan ik mooi Lena nog even uitlaten (ze zal aan boord waarschijnlijk weer niets durven doen) en kunnen we nog zo'n lekker broodje gerookte zalm halen :-)

De gok pakte goed uit, we zijn lang niet de laatsten die aansluiten in de rij voor de boot. Uiteindelijk gaan we zelfs pas rond kwart over drie aan boord terwijl de boot om half vier zou vertrekken. Dat wordt dus iets later, maar het scheelt niet veel; we varen al als wij naar de hut lopen. Het is wel prettig dat we nu niet zoals op de heenweg in een gang moeten wachten tot we naar de hut kunnen. De jongens gaan keten in de stapelbedden (wat is dat toch met stapelbedden dat ze zo uitnodigen tot het voeren van kussengevechten?) en Henk en ik gaan eerst even buiten kijken hoe we tussen de eilandjes bij Kristiansand doorvaren. Daarna naar de zithoekjes bij de cafetaria om wat te lezen, schrijven en kletsen. Later met Bastiaan en daarna met Henk een spelletje (Lost Cities), Simon speelt in de kinderhoek met wat kleuters, dat vindt hij leuk en kan hij ook goed. Bastiaan voelt zich al snel wat minder lekker en gaat terug naar de hut om in bed tv te kijken. Simon volgt na een tijdje. Inmiddels staat er helaas een enorme rij bij de cafetaria en tijdens het wachten vindt mijn lijf de sterke deining ook niet meer zo leuk, dus ik ga even op een bank liggen terwijl Henk de bestellingen ophaalt. De jongens eten in de hut hun burgers, Henk en ik eten onze salades in de zithoek, maar ik besluit na de helft dat het toch beter is om in bed te gaan liggen en de rest tot morgen te bewaren. Gelukkig gaat het net goed, ik word niet echt zeeziek en val in bed al snel in slaap. Henk voelt zich nog best goed en doet nog een poging om Lena te laten plassen, maar ze durft het weer niet. Rond half 11 slapen we allemaal.

Zaterdag:

Om 8 uur worden we gewekt door de omroeper; we hebben allemaal best goed geslapen. We pakken de spullen rustig bij elkaar, ik haal nog een koffie en kaneelbroodje en dan kunnen we al naar de auto. Bastiaan wilde graag ontbijten bij het restaurant Diekgat aan de rand van het havengebied (zijn we al een paar keer geweest na vogels ringen), maar helaas is het vanochtend nog dicht. Omdat we nu toch in de buurt zijn, gaan we nog even naar het vogelringstation (mijn hobby/vrijwilligerswerk) om wat dingen te checken en daarna het laatste half uurtje rijden naar huis. De katten zijn blij om ons te zien! Even bijpraten met de overbuurman die voor de katten heeft gezorgd, de langlaufspullen terugbrengen naar Loes en alles meteen maar opruimen. En dan zit deze vakantie er weer op! Het is absoluut voor herhaling vatbaar, we gaan vast sparen ;-). In totaal (inclusief skilessen) heeft het ons ruim €5000 gekost; we zijn blij dat we dit geld hebben en het is het geld absoluut waard geweest!

Tocht met hondenslee

Vroeg op, we hebben voor het eerst deze vakantie een afspraak op een vaste tijd. Ik doe wel eerst een rondje met Lena, want zij moet vandaag weer thuis blijven. Er ligt veel verse sneeuw en er vallen nog wat verspreide vlokjes.

Net iets later weg dan we willen, het aantrekken van alle warme kleding kost wat meer tijd dan ingeschat. 40 minuten voor 27 km rijden blijkt net iets te krap in de huidige omstandigheden, maar gelukkig zijn we niet de laatsten die aankomen bij "Haukeli Husky". Hier organiseren ze tochten met een hondenslee, iets dat ik altijd al wel eens wilde doen. Dure grap, ongeveer €145 pp, maar daarvoor krijgen we warme jassen en schoenen te leen, zijn we ruim 3 uur op pad en krijgen we onderweg koffie en soep.

Er zijn in totaal 5 sledes op onze tocht, elk met 6 honden (3 duo's). Wij vieren hebben 2 sledes, er zijn nog twee Duitse stellen en op de voorste slee zit een gids. Er gaat ook een gids op een sneeuwscooter mee, hij maakt het pad dat de honden volgen. We horen later dat de honden in principe getraind kunnen worden om te luisteren naar links en rechts, maar dat het voor hun honden voldoende is dat ze een gebaand pad kunnen volgen.

De honden zijn Alaska husky's. Kende ik niet, even opgezocht: het is een type hond dat speciaal wordt gefokt voor sledes trekken. Er zitten allemaal verschillende rassen in (oa Siberische husky, Duitse herder) en het uiterlijk is vrij gevarieerd, maar wel allemaal ongeveer even groot en hoog op de poten. Hun kracht en uithoudingsvermogen is erg indrukwekkend!

Bij elke slee zit 1 persoon in de slee, op een goed isolerende rendiervacht in een zak die je kunt dichtritsen. Warm zat, zeker met de donsjas die we hebben gekregen. De andere persoon staat achterop op de houten uiteinden van de glijders en heeft als taak om de snelheid te reguleren. Remmen doe je door op een rubberen mat te gaan staan die tussen de glijders hangt of, als je echt hard moet remmen, op een metalen balk te trappen waarmee je uitsteeksels in de sneeuw drukt. Er verzamelt zich de hele tijd veel sneeuw tussen je voeten, dus de warme waterdichte laarzen die we hebben gekregen, zijn geen overbodige luxe. Bergop is het in de losse sneeuw vaak te zwaar voor de honden en moet je wat meehelpen door te steppen met 1 voet en soms door echt te duwen en dus van de slee af te stappen. Dat blijkt best zwaar in de diepe sneeuw en ook een risico, als de honden dan ineens weer harder kunnen, schiet de slee ervandoor en hang je aan de handgrepen of, vervelender, gaat de slee er zonder je vandoor... Oeps. Is me 1x overkomen... Gelukkig kon Henk die voor me reed mijn honden opvangen. Liep goed af.

Een ander risico is wanneer de honden een binnenbocht nemen en de slee half buiten het vrij diepe spoor komt en behoorlijk schuin kan gaan. Meestal kun je hem wel rechtop houden door allebei de goede kant op te hangen, maar dat lukt niet altijd... Eerste die omviel was een slee van een Duits stel. Duurde toen even voor we verder konden, ze waren een mobieltje kwijtgeraakt in de diepe sneeuw. Oeps. Is weer gevonden door hem te bellen ;-) Tweede slee die omviel was die van Bastiaan (achterop) en mij (in de zak). Viel mee gelukkig: rechtop zetten, één op de rem gaan staan, de ander er weer in klimmen en verder.

Haha, het lijkt zo makkelijk, beetje staan op en zitten in een slee, maar het is dus hard werken en best spannend. Maar vooral ook erg indrukwekkend om de honden aan het werk te zien en door een uitgestrekte lege witte wereld te trekken.

Halverwege stoppen we bij een Mongoolse yurt (tent) waar blijkt dat er thermosflessen koffie en heet water zijn meegenomen en ook een pan met groente en worst waar ze soep van maken. Heerlijk!

Rond half 2 zijn we terug bij de gebouwen. Daar gaat er door miscommunicatie nog wat mis waardoor zowel Henk als ik in een slee zitten met zes honden ervoor, maar zonder remmer... Gelukkig volgen de honden braaf een vast spoor en hebben de gidsen het vast vaker meegemaakt, ze hebben de honden snel te pakken ;-)

Al met al een indrukwekkende en enerverende ochtend!

Weer thuis laat ik Lena uit, laatste lange wandeling over de loipe. We zijn van plan om in Rauland te gaan eten, maar de twee restaurants die er zijn, blijken beide dicht. Dan maar wat halen bij de Spar en in combinatie met wat restanten die we nog hebben, eten we thuis ook prima (nacho's, pizza's, worstjes, salade). Daarna vast wat inpakken, we stoppen al zoveel mogelijk in de skibox. Oa de schaatsen die we helaas niet hebben gebruikt. Dan weer lekker film kijken, dit keer zonder ondertussen dit dagverhaal te schrijven, dat doe ik vrijdag en zaterdag wel, nu even genieten van de laatste avond. Morgen vroeg op, inpakken en terug naar Kristiansand.

Dag in en om huis - veel sneeuw

Vandaag is er veel sneeuw en wind voorspeld, en dat klopt. We hebben geen echte plannen, slapen een beetje uit en bedenken dan wat we als eerste gaan doen. Het wordt een bergbeklimming met zijn drieën (Simon, Bastiaan en Karen; de jongens zouden graag naar de boomgrens willen), terwijl Henk een rondje maakt met Lena en even lekker van de rust gaat genieten.

Er ligt al veel nieuwe sneeuw en het loopt vrij zwaar. De loipe-machine komt wel net voorbij als we aan de tocht beginnen; hij heeft duidelijk al hele stukken gedaan, maar de geprepareerde routes vullen weer snel met stuifsneeuw. We gaan naar de piste van het failliete skicentrum om daar omhoog te klimmen. Een paar dagen geleden lukte mij dat nog vrij aardig in de sporen van sneeuwscooters, maar die zijn niet meer zichtbaar. We zien wel een soort spoor, maar ook daarin zakken we soms tot de knieën of dieper weg. Kortom, we komen niet ver. Boomgrens bereiken blijft iets om van te dromen ;-) Zijn tot een weggetje gegaan aan de zijkant van de piste (ongeveer 60m hoger dan de start), maar dat was spekglad onder de laag sneeuw, dus was nóg lastiger om te lopen. Dan dezelfde weg maar terug, ons eigen spoor maakt de afdaling wat makkelijker. Bastiaan gaat meteen terug naar huis, Simon en ik zijn nog even bij het kerkje gaan kijken. Mooi beeld, een witte houten kerk in een volledig witte omgeving. De grens tussen het besneeuwde meer en de lucht is onzichtbaar.

Thuis genieten van koffie en warme chocolademelk en de laatste oliebollen. Bastiaan zit al achter de computer en Henk, Simon en ik doen ons nieuwste bordspel: Puerto Rico. Doen het voor de derde keer; Henk wint, nu hebben we alledrie 1x gewonnen. Leuk spel.

Rond 15u doen Bastiaan en ik onze skibroek (handig!) en de andere warme spullen weer aan voor een tweede wandeling. Het mag dan buiten minstens 5 graden vriezen, waaien en sneeuwen, maar door de inspanning en de goede kleren hebben we het nog nooit koud gehad. Voor Lena is het wat lastiger, ze heeft wel een dekentje op haar rug, maar ik vraag me af hoeveel nut dat heeft. En haar poten staan voortdurend in de koude sneeuw. Nou ja, ze is nog steeds heel blij als ze mee mag naar buiten, dus er is voor haar vast ook genoeg positief aan het wandelen in de sneeuw. We lopen nu een stuk over de loipe waar ik eergisteren al liep, die gaat gestaag omhoog en is vrij aardig begaanbaar. Dit keer geen elandsporen, al ruikt Lena weer veel interessants. Lekkere wandeling die Bastiaan afsluit met een korte doorsteek naar het huisje door grote diepe sneeuw. Vindt hij leuk ;-)

Het plan was om vanavond uit eten te gaan in het dorp, maar dan moeten we de auto uitgraven en misschien sneeuwkettingen omleggen, dus we blijven thuis eten. Hebben nog genoeg voorraad. Ondertussen is er wel een sneeuwschuiver bezig om de weggetjes schoon te maken, hij heeft achterop een blazer die de sneeuw ver de berm in blaast. Ze hebben er vandaag vast een dagtaak aan om alles begaanbaar te houden. Dankzij hen komen wij morgenochtend vast zonder problemen weg.

Na het eten weer computer (Bastiaan) en film (de rest). Prima zo! Morgen vroeg op voor de tour met een hondenslee. Zin in!

Laatste dag skiën

Vanochtend weer de gebruikelijke start van een ski-dag. Er lag een heel dun laagje verse sneeuw. Tijdens rondje met Lena weer veel sporen van reeën en mogelijk nog een eland, al was dat spoor wat kleiner dan die van gister (jonge eland? Edelhert?).

Net voor 10u bij het skigebied, de liften gaan om 10u van start. Helaas is de stoeltjeslift nog steeds gesloten, maar de mannen maken wat tochten naar de andere kant van het gebied. Ik blijf bij de beginnershelling en op de helling ernaast die deels wat steiler is, maar ook breed genoeg om uit te wijken als ik vind dat het te hard gaat. Simon doet dat eerst een tijdje samen met mij en gaat dan met de anderen mee. We pauzeren 2x, 1x voor koffie en later voor lunch. Voor mij een lekkere Noorse ronde wafel met room en jam, de anderen tosti, burger en friet. Daarna nog 1 tocht voor de mannen en nog tig keer de makkelijke hellingen voor mij. Ik heb daarop uiteindelijk het gevoel dat ik controle heb over wat ik doe en ben ook best snel gegaan. Mijn horloge mat een max snelheid van 39 km/u, dat noem ik best snel :-)

Rond half 4 is het genoeg geweest, we leveren de skispullen in. Het was een geweldige ervaring! Thuis doe ik meteen een rondje met het hondje, de mannen maken het vuur aan en zetten thee. Grappig hoe je in een paar dagen een vaste routine kunt opbouwen. De rest van de middag en avond zijn ook al routine: eten (tomatensoep en tosti), foto's op het reisblog zetten, film kijken met Simon en Henk (Bastiaan zit achter de computer) en zometeen nog een laatste rondje met Lena. Buiten sneeuwt het weer, de voorspelling is dat het morgen de hele dag zal sneeuwen. We zouden eigenlijk morgen een tocht met een hondenslee doen, maar dat is verplaatst naar donderdag. Morgen hebben we niks gepland, behalve een vaag plan om de berg hier vlakbij op te gaan lopen. Eerst maar eens uitslapen denk ik ;-)

Mannen skiën, Karen langlaufen en wandelen

Wekker weer op 8 uur, maar geen haast. Ik blijf iets langer liggen, zwaai wel de mannen uit die weer gaan skiën. Dan de van Loes geleende langlaufschoenen aan en met de lange dunne ski's onder de arm naar de start van de loipe (50m van de deur). Ik heb gister wat instructiefilmpjes bekeken en daarmee lukt het wel een beetje. Het rondje gedaan dat ik al eerder heb gewandeld, met nog een klein stukje extra, in totaal 2,5 km. Kwam behoorlijk bezweet thuis met een blauwe plek op mijn knie van één val. Viel me nog mee, ik had verwacht dat ik vaker zou vallen. Er zaten in de route een paar kleine hellinkjes die ik heel spannend vond, maar het afdalen lukte gelukkig. Zo'n helling omhoog op die lange ski's bleek echter lastiger, die heb ik maar op mijn knieën gedaan toen ik daar toch al op terecht was gekomen ;-) Had er ook last van dat mijn bril steeds besloeg, misschien had ik er beter mijn skibril overheen kunnen doen. Nou ja, is iets voor de volgende keer, al weet ik niet zeker of ik het nog een keer ga proberen. Lopen is nog net even wat makkelijker (en nu ook nog minstens zo snel).

Heerlijk in alle rust thuis wat koffie met een oliebol (hebben er meer dan genoeg meegenomen) en als Lena en ik zijn uitgerust gaan we een eind wandelen. Naar de andere kant van de weg waar lange routes mogelijk zijn. Ik zie wel hoe ver ik kom. Het sneeuwt licht, dus het uitzicht is niet spectaculair, maar het blijft een genot om deze witte wereld voor mezelf te hebben. Ben uiteindelijk van 700m naar 850m gestegen en heb in totaal 6 km gelopen. Deels over paden van sneeuwscooters en deels over langlaufloipes. Was heel blij met een paar sneeuwhoenders die voor me opfladderden. Had ik nog nooit gezien! Helaas weet ik niet welke soort het was. Er komen hier twee soorten voor die in de winter beide helemaal wit zijn met zwarte staart (alpensneeuwhoen en moerassneeuwhoen). Vlak daarna zie ik enorme hoefsporen, groot en diep. Moet een eland zijn! Hij is dezelfde kant opgelopen als ik en het spoor lijkt vers, maar na een tijdje verlaat het de loipe. Helaas het dier zelf niet gezien. Er zijn ook veel sporen van reeën en hazen; ik merk het ook aan Lena, die is erg alert en veel aan het snuffelen. Ik heb haar eerst wel hele stukken los gelaten, maar ze loopt soms erg ver vooruit, dus later toch maar aan de lijn. Dat gaat ook prima.

Als ik de grote weg net weer ben overgestoken, zie ik achter me onze auto langsrijden. Het is ongeveer 4 uur, de zon is inmiddels onder, iedereen weer thuis. De mannen hebben ook een goede dag gehad. De route die we gister met zijn 4en hebben gedaan, bleek vandaag dicht, die lift stond stil. Gelukkig waren er nog genoeg andere mogelijkheden nu de jongens het steeds beter kunnen. Rode pistes kunnen nu ook wel en Bastiaan heeft met Henk zelfs een zwarte piste gedaan. Brrr, ik moet er niet aan denken om dat te doen, maar super dat zij er zo van genieten. Ze zijn allemaal op het hoogste punt van het gebied geweest, ruim 1100m. Simon heeft mooie foto's gemaakt van een spectaculaire witte leegte.

Vooral Bastiaan is enthousiast over het skiën en de omgeving, hij zou veel vaker willen gaan. We zullen zien, het is een dure hobby, maar ik geniet zelf ook wel erg van deze witte wereld. Het is hier in vergelijking met de Alpen volgens Henk ook heel erg rustig. Al is het de vraag hoe lang dat nog duurt... We zijn zeker niet de enige Nederlanders hier en nu het in de Alpen steeds lastiger wordt om sneeuw te vinden, zal Noorwegen vast populairder worden. Nou ja, wij maken dit maar mooi mee nu, we zijn bofkonten!

Middag en avond zijn zoals gister: kop thee, oliebol, telefoons, eten (chili sin carne), film en rond half 11 naar bed. Alleen ik blijf nog wat langer op om dit te schrijven.

Morgen weer met zijn 4en skiën.

Tweede dag skiën

Wekker weer om 8u, maar we doen rustig aan. Het was laat gisteravond ;-). Ik ga eerst weer een stuk lopen met Lena. Nu naar de andere kant van de grote weg, naar de skipiste van een skigebied dat dit najaar helaas failliet is gegaan. Was voor ons anders heel handig geweest, lekker dichtbij. Maar het is vrij klein, dus we waren sowieso wel naar het andere gebied gegaan.

Het heeft vannacht niet gesneeuwd, dus de sneeuwkettingen zijn niet nodig, maar het is bij vertrek wel min 17 graden, de auto moet even opwarmen voordat alle ijs aan de binnen- en buitenkant van de ramen is verdwenen.

We beginnen weer bij de beginners piste. Henk en Bastiaan gaan vrij snel verder omhoog voor een korte tocht, Simon en ik blijven oefenen. Het gaat zowaar een stuk beter dan gister, ik merk nu dat het oefenen in Groningen toch wel wat effect heeft gehad. Uiteindelijk durf ik het aan om een tocht te maken over blauwe pistes. Bastiaan laat me een hele mooie route zien die hij al eerder heeft gedaan. Simon en Henk doen dezelfde, deels voor en deels achter ons. Er zaten enge stukken in, maar het is gelukt! En het was ontzettend mooi om veel hoger te komen, met uitzicht over de bergen en hoogvlaktes. Er waren bijna geen andere skiërs, we waren alleen in een witte koude wereld. Wauw. Het was best koud vandaag, het is niet boven min 11 gekomen,

Ik zie het toch wel zitten om nog een dag te gaan skiën, maar wil eerst een dag wat anders doen. Henk en de jongens gaan morgen wel weer, ze hebben er alledrie veel lol in.

Tegen half 4 weer naar huis, via de Spar voor wat lekkers. Thuis laat ik Lena uit, de mannen ruimen de skispullen op. Ik ga nog even sleeën met de jongens, op de helling naast het huisje is een stuk sneeuw geplet door sneeuwscooters. We hebben van de huiseigenaar drie sleeën te leen gekregen en 1 ervan doet het heel goed. Leuk! De jongens blijven nog een tijd buiten.

We eten snert, daarna een rustige avond met telefoons en de film Primal Fear via Netflix.

Was weer een fijne dag!

Eerste dag skiën

Wekker op 8u, we willen maximaal gebruik maken van het daglicht om te skiën. Henk heeft online al voor 2 dagen skipassen en skispullen geregeld. Ik heb eerst in de schemering met Lena vanuit het huisje een rondje gelopen over een vrij vers gemaakte loipe voor langlaufen: twee sets evenwijdige gleuven aan de zijkant met daartussen en ruime meter vlakke geplette sneeuw. Oa langs het grote meer Totak waaraan Rauland ligt. Helaas is het meer volledig bedekt met sneeuw en kan er niet op worden geschaatst.

Iedereen skibroeken aan en warme jassen en dan naar het Rauland Skisenter dat op zo'n 12km afstand ligt van ons huisje. Helaas neemt het vertrek wat meer tijd dan verwacht, er is vannacht zoveel verse sneeuw gevallen dat de helling in de weg van ons huisje wat teveel vraagt van onze auto. Gelukkig zijn we goed voorbereid en hebben sneeuwkettingen! Werkt als een trein!

Bij het skisenter krijgen we allemaal schoenen, ski's, een helm en stokken. En dan maar kijken of we de skilessen van de afgelopen weken in praktijk kunnen brengen! Voor Henk is het goede gevoel er snel weer, maar hij heeft dan ook jarenlange ervaring. De jongens hebben lef en durven snelheid te maken. En ik denk na twee keer van de babyhelling (vooral vallend) dat skiën niks voor mij is ;-). Henk gaat met de jongens met een andere lift wat hoger en een langere piste doen. Ik ga na een tijdje uitrusten toch nog maar een keer proberen. Nog 3x de babyhelling en dat lukt zowaar zonder vallen. Maar ik vind het niet erg om te vertrekken voor wat andere dingen die moeten gebeuren. Henk en Bastiaan blijven nog even, doen de lange helling nog 2x en oefenen nog wat met remmen. Simon heeft er ook genoeg van en gaat met mij mee voor boodschappen en Lena uitlaten. Er zijn in Rauland twee supermarkten, we halen bij de Spar wat hapjes voor vanavond. Daarna met Lena dezelfde route als vanochtend gelopen, nu is het nog licht. Mooi hier!

Rond 16u ga ik Henk en Bastiaan ophalen. Daarna begint het wachten tot 12u, haha. We zijn allemaal rozig en moe; Henk gaat na het eten vast even liggen, komt er om half 11 weer uit. Helaas kunnen we de oudejaars van Claudia de Breij niet zien, de NPO app laat geen live tv zien in het buitenland. Live meekijken met de top2000 lukt wel. Ook leuk. Net voor 12u wordt hier wat vuurwerk afgestoken door de mensen in de paar permanent bewoonde huizen in het buurtje. Het dorp Rauland ligt 5km verderop, daar zien we ook wat vuurwerk, maar het is allemaal snel klaar. Heel fijn voor Lena! Nu half 1, het bed roept!

Gelukkig 2023 iedereen!

Naar Rauland

We hebben allemaal slecht geslapen. Het was erg warm in de hut en de deining was behoorlijk. Gelukkig niet ziek geworden en toch wel een beetje geslapen en de dag dus wel goed doorgekomen. Rustige start met koffie en kaneelbroodjes, zonsopkomst boven zee (rond 9u pas) en dan tussen wat rotsige eilandjes door naar de haven in Kristiansand. Om 10u van de boot af, naar de 'iets aan te geven poort' om te laten zien dat Lena de benodigde vaccinaties en ontworming heeft gehad. Dan naar de vishaven waar ik in juni al was geweest voor een vroege lunch met viscake voor mij een broodjes gerookte zalm voor de mannen. Ik loop met Lena meteen even door naar het schiereilandje dat ik ook al ken uit juni om haar daar even lekker te laten rennen. Ze is blij om weer op land te zijn.

Kwart over 11 rijden we de stad uit, 250 km naar Rauland, grotendeels over de doorgaande weg 41. Doen er 5 uur over door de sneeuw en ijs op een groot deel van de weg. Spannend, zijn we niet gewend. Hebben laatst nog "Ice rescue" (oid) gezien op National Geographic waar stoere Noorse monteurs met enorme takelwagens vele van de weg geraakte vrachtwagens uit de berm trekken. Dus we zijn gewaarschuwd, haha. Hebben één zo'n vrachtwagen gezien, dus zo heel raar is de voorzichtigheid niet... Gelukkig zonder problemen aangekomen.

Onderweg is de temperatuur steeds rond het vriespunt, het heeft wat geregend en dat werd later sneeuw. Bij Kristiansand zagen we wel wat restanten sneeuw, maar was het verder groen. Hoe noordelijker we komen, hoe witter het wordt. Er liggen indrukwekkende pakketten sneeuw!

We zijn net na 16u bij het huisje, het is dan al zo goed als donker (zon gaat onder om half 4). Hebben bij een stukje keren nog heel even vast gezeten in een laag sneeuw die wat dieper was dan verwacht, maar de drie mannen duwen hard genoeg :-). De eigenaresse van de 'hytte' komt even kennismaken; ik heb haar al een paar keer 'gesproken' via berichten op Airbnb. Dat werkt prima, de site vertaalt alles, dus zij schrijft in het Noors en ik in het Nederlands. Handig.

Het huisje is warm (grote houtkachel) en gezellig met allemaal kleine lampjes. Twee slaapkamers, kleine keuken en lekkere bank en stoelen bij een tv waarop onze chromecast het goed doet. We gaan het hier wel uithouden!

We hebben vrij veel eten meegenomen zodat we hier niet steeds boodschappen hoeven doen (verwachten ook dat het duur is). Vandaag macaroni met rode saus. Lekker. Na 2 afleveringen van een serie via de chromecast gaan Bastiaan en ik nog even Lena uitlaten. Lopen naar het kerkje in de buurt over de weg. Er is heel wat sneeuw bijgekomen, onze autosporen zijn al niet meer zichtbaar. Lena helemaal hyper, ws door allemaal wild-luchtjes.

Blij om daarna naar bed te gaan, we hebben allemaal nog wat last van het gevoel alsof we nog op zee zitten, onze lijven deinen nog steeds. Hopelijk is dat morgen weer over.